அண்ணாமலையானுக்கு அரோகரா!

வாழ்க்கையில் நடக்கும் சில விந்தையான சம்பவங்களுக்கு காரண காரியம் நமக்கு தெரிவதில்லை. "பகுத்தறிவுவாதிகள்" தயவு செய்து இதற்கு மேல் படிக்க வேண்டாம் - இது உங்களுக்கான பதிவு இல்லை.

சில வருடங்களுக்கு முன்பு நானும் எனது மனைவியும் திருவண்ணாமலைக்கு சென்று வர முடிவு செய்தோம். அது வரை நாங்கள் திருவண்ணாமலைக்கு சென்றதே இல்லை. எங்களது நெருங்கிய குடும்ப நண்பர்களான குமார்-பத்மாவதி தம்பதியினர் பல முறை கிரிவலம் செய்து வந்த அனுபவங்களை சொல்ல கேட்டு எங்களுக்கும் அங்கு செல்ல மிக ஆர்வமாக இருந்தது. மெட்ராஸிலிருந்து மதியம் ஒரு பஸ் பிடித்து சுமார் 4 மணி வாக்கில் திருவண்ணாமலை சென்றடைந்தோம்.

 

திருவண்ணாமலையில் கூட்டம் அதிகமாக இருக்கும் என்று நினைத்தோம். நல்ல வேளை, நாங்கள் சென்ற போது வெகு சிலரே இருந்தனர். கோவிலுக்குள் நுழைந்த உடனேயே எங்களை ஒரு அதீதமான உணர்வு ஆட்கொண்டது என்று சொன்னால் மிகையாகாது. முருகன் சன்னதி முன்பு இருந்த தூணின் முன்பு பல பேர் அகல் விளக்குகளை ஏற்றியிருந்ததை கண்டோம். இங்கு தான் அருணகிரிநாதருக்கு முருகன் காட்சி அளித்தாராம். திருப்புகழ் என்ற அமர காவியம் இயற்றப்பட்ட இடமாயிற்றே. பரவசமாக இருந்தது.

 

வினாயகர் சன்னதியில் தரிசனத்தை முடித்து விட்டு நேராக அண்ணாமலையின் சன்னதிக்குள் நுழைந்தோம். எனது சட்டையை கழற்றி விட்டு இறைவனின் முன்பு நின்ற போது எங்களுக்குள் ஏற்பட்ட உணர்வை எழுத்துக்களால் வர்ணிக்க முடியாது. அந்த லிங்கத்திலிருந்து ஒரு விதமான அலைகள் வந்து என்னை ஆட்கொண்ட மாதிரி உணர்ந்தேன். அதை சொல்ல வார்த்தைகளால் முடியாது, உணர்ந்தால் தான் முடியும். உடல் முழுவதும் வியர்த்து விட்டது. அந்த சன்னதியில் அப்படி ஒரு வெப்பம். பஞ்ச பூதங்களில் அக்னி லிங்கம் இது தான் என்று கூறுவது 100க்கு 100 உண்மை.

 

 

மெட்ராஸிலிருந்து கிளம்பிய போது அண்ணாமலையானிடம் 'எனக்கு இது வேண்டும், அது வேண்டும்' என்று கேட்பதற்கு மனதுக்குள் ஒரு பெரிய பட்டியலே போட்டு வைத்திருந்தேன். ஆனால் இறைவனை பார்த்த பரவசத்தில் அவை அனைத்தையுமே மறந்து விட்டேன். அண்ணாமலையானை பார்த்த பிறகு எதையுமே கேட்க தோன்றவில்லை. எல்லாவற்றையும் பார்த்து கொள்ள நம்மை படைத்த இறைவன் இருக்கும்போது நாம் ஏன் கவலைப்பட வேண்டும்? ஆசை தீர தரிசனத்தை முடித்து விட்டு உண்ணமுலை அம்மன் சன்னதிக்கு சென்றோம். சிவன் சன்னதியில் இருந்த வெப்பத்துக்கு நேர்மாறாக இங்கு குளுமையாகவே இருந்தது. அன்னையை தரிசனம் செய்து விட்டு திரும்பி வரும்போது காலபைரவர் சன்னதியை வந்தடைந்தோம்.

 

எனக்கு காலபைரவர் பற்றி ஒன்றுமே தெரியாது. சிவனின் அம்சம் என்று கூறுவார்கள், அவ்வளவு தான் எனது சிற்றறிவுக்கு தெரிந்த ஒன்று. காலபைரவரின் வாகனம் நாயாம்.  பிரார்த்தனையை முடித்துக்கொண்டு கிரிவலம் செய்வதற்காக கோவிலின் வெளியே வந்தோம்.

 

மாலை 5.30 மணி இருக்கும். லேசாக இருட்டி கொண்டு வந்தது. கடைத்தெரு வழியாக கிரிவலம் செல்லும் பாதையை தெரிந்து கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தோம். லேசாக தூறல் போட ஆரம்பித்தது. இதை நாங்கள் சற்றும் எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. மெட்ராஸில் எப்போது மழை பெய்திருக்கிறது, குடையை எடுப்பதற்கு? சரி, சிறிது நேரத்தில் தூறல் நின்றுவிடும் என்று நினைத்து முடிப்பதற்குள் தூறல் பெரிது பெரிதாக விழ ஆரம்பிக்க வானமே திடீரென்று இருண்டு விட்டது. இடி, மின்னலுடன் மிக பெரிதாக மழை கொட்ட ஆரம்பித்து விட்டது.

 

சட்டென்று ஒரு கடைக்குள் தஞ்சம் புகுந்தோம். கிட்டத்தட்ட ஒரு அரை மணி நேரம் அப்படியே நின்று கொண்டிருந்தோம். எங்களுக்குள் கவலை ஆரம்பித்து விட்டது. "கடவுளே! முதன் முறையாக கிரிவலம் செய்யலாம் என்று வந்தால் என்ன இப்படி ஒரு சோதனை!" என்று இறைவனை நினைத்து வேண்டினோம். எத்தனை நேரம் தான் இப்படியே நின்று கொண்டிருப்பது? நான் என் மனைவியிடம் "இன்னும் ஒரு 5 நிமிடங்கள் பார்ப்போம். மழை நிற்கவில்லை என்றால் ஒரு ஆட்டோவை பிடித்து பேருந்து நிலையத்துக்கு சென்று மீண்டும் மெட்ராஸுக்கே சென்று விடலாம்" என்று கூறினேன். அப்படி கூறும்போதே எனது மனமும் என் மனைவியின் முகமும் வாடி விட்டன.

 

நம்ப மாட்டீர்கள், அடை மழையாக பெய்து தெருவெல்லாம் வெள்ளக்காடாக இருந்த நிலை மாறி சொல்லி வைத்த மாதிரி ஐந்தாவது நிமிடத்தில் மழை திடீரென்று நின்று விட்டது. எங்களுக்கே ஆச்சரியம். வந்தது வரட்டும், அண்ணாமலையார் பார்த்து கொள்வார் என்று நானும் என் மனைவியும் கிரிவலத்தை மீண்டும் ஆரம்பித்தோம்.

 

சிறிது சிறிதாக போக்குவரத்து குறைந்து கொண்டே போனது. ஒரு கட்டத்தில் ஊரை விட்டு வெளியே வந்து விட்டோம். எதிரே பார்த்தால் கும்மிருட்டு. காடு மாதிரி இரு பக்கமும் அடர்ந்த மரங்கள். மின்சார தடையால் தெரு விளக்குகள் எதுவுமே எரியவில்லை. கிரிவலத்துக்காக செருப்பை வேறு கோவில் வாசலில் கழற்றி வைத்து விட்டோம். இப்போது நானும் என் மனைவியும் மட்டும் கிரிவல பாதையில் தனியாக‌ இருந்தோம். சாலையில் வேறு எந்த நடமாட்டமும் இல்லை.

 

கும்மிருட்டு என்றால் அப்படி ஒரு கும்மிருட்டு. மழை பெய்து ஓய்ந்திருந்ததால் வானத்தில் நிலவை கூட மேகங்கள் மறைத்து விட்டிருந்தன. வலது பக்கத்தில் எதேச்சையாக பார்த்தால் கல்லறைகளாக இருந்தன. எனக்கு தூக்கி வாரி போட்டது. 'என்னடா இது, தவறு செய்து விட்டோமா, துணைக்கு யாருமே இல்லையே, திரும்பி போய் விடுவோமா' என்றெல்லாம் மனது எண்ண ஆரம்பித்து விட்டது. எனது எண்ண ஓட்டத்தை பார்த்து விட்ட எனது மனைவியும் "சிவனை நினைத்து பிரார்த்தித்து கொண்டே செல்லலாம்" என்றார். வந்தது வந்து விட்டோம் என்று "ஓம் நம சிவாய" என்று கூறிக்கொண்டே நடக்க ஆரம்பித்தோம்.

 

மழை பெய்திருந்த சாலை முழுவதும் கழுவி விட்டது போல ஈரமாக இருந்தது. நாங்கள் இருவரும் இருட்டில் "ஓம் நம சிவாய" என்று கூறிக்கொண்டே நடக்கும் போது திடீரென்று என் மனைவி என்னை பிடித்து பின் பக்கம் இழுத்தார். எனக்கு என்னவென்றே புரியவில்லை. கீழே பார்த்தால் கறுப்பு நிறத்தில் ஒரு கையின் அளவுக்கு பெரிதாக ஒரு தேள் கொடுக்கை மேலே தூக்கி கொண்டு சாலையை கடந்து கொண்டிருந்தது. நல்ல வேளை எனது மனைவி என்னை பின்னால் இழுத்ததால் அதன் மேல் நான் காலை வைக்காமல் போனேன்.

 

எனக்கு குலை நடுங்கிவிட்டது. "இறைவா, இது என்ன சோதனை. நீதான் எங்களை காப்பாற்ற வேண்டும்" என்று மனமுருக பிரார்த்தனை செய்தேன். திடீரென்று எங்கிருந்தோ ஒரு 5 நாய்கள் வந்தன. அவற்றை யாரும் வீட்டில் வளர்க்கிற மாதிரி தெரியவில்லை. ஏதோ காட்டிலிருந்து வந்தவை போல இருந்தன. எங்கள் இருவரை கண்டதும் பெரிதாக குறைத்து கொண்டே 'உர்ர்ர்' என்று பற்களை காட்டி கொண்டு எங்களுக்கு மிக அருகில் இரு பக்கமும் சூழ்ந்து கொண்டன. சாலையில் யாருமே இல்லை.

 

 

எங்களுக்கு சப்தநாடியும் அடங்கியது போல் ஆகிவிட்டது. ஓட கூட முடியாதே, இப்போது என்ன செய்வது? நாங்கள் இருவரும் "ஓம் நமசிவாய" என்று கூறி கொண்டே அந்த நாய்களை லட்சியம் செய்யாமல் நடக்க ஆரம்பித்தோம். அப்போது பழுப்பு நிறத்தில் ஒரு நாய் மட்டும் மற்ற நாய்களை விரட்டி அடிப்பதை பார்த்தோம். அதை பார்த்த உடன் மற்ற நாய்கள் சற்றே பின் வாங்க துவங்கின. நாங்கள் திரும்பி பார்க்காமல் பெரிதாக "ஓம் நம சிவாய" என்று கூறிக்கொண்டே வேகவேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தோம். இப்போது அந்த ஒரு நாய் மட்டும் எங்களை பின் தொடர ஆரம்பித்தது. அதை விரட்டி விட்டால் கூட வேறு எங்கும் செல்லாமல் எங்களையே பின் தொடர்ந்து வந்தது.

 

'எது என்னடா வம்பாகி போய் விட்டதே' என்று நினைத்து கொண்டே கையில் இருந்த ஒரு பிஸ்கெட்டை அந்த நாயிடம் போட்டேன். ஆனால், அதிசயமாக அந்த நாய் அதை தொடக்கூட இல்லை. நாங்கள் நடந்து கொண்டே இருந்தோம். அந்த நாய் மட்டும் எங்களை பின் தொடர்ந்து கொண்டே வந்தது. ஒரு பத்து நிமிடங்களுக்கு பிறகு வேறு ஒரு நாய் கூட்டத்தை கண்டோம்.

 

 

சென்ற முறை போலவே இந்த முறையும் இந்த ஒற்றை நாய் மற்றவைகளை விரட்டி விட்டது. எங்களுக்கு ஆச்சரியம் தாங்க முடியவில்லை. எங்களுக்கு பாதுகாவலன் போல அந்த நாய் செயல்பட்டது வியப்பை தந்தது. இப்போது அந்த நாயின் மீதிருந்த பயம் போய் எங்களை அறியாமலேயே ஒருவிதமான நட்பு வளர ஆரம்பித்திருந்தது.

 

எப்போதாவது வழியில் அபூர்வமாக ஒரு லாரியோ வாகனமோ செல்ல நேர்ந்தால் நாங்கள் சாலையின் ஓரத்தில் ஒதுங்கி கொள்வோம். அந்த வாகனத்தை பார்த்து இந்த நாய் குறைக்கும். பிறகு, இருட்டில் மீண்டும் நாங்கள் நடக்க ஆரம்பித்தவுடன் அதுவும் எங்களை பழையபடி பின் தொடர்ந்து கொண்டே வரும். கிட்டத்தட்ட ஒரு 2 மணி நேரம் நடந்திருப்போம். அந்த நாயும் எங்கள் கூடவே பின் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது. தூர‌த்தில் விள‌க்கு எரிவ‌தை போல‌ தெரிந்த‌து. அத‌ன் அருகே சென்ற‌ பிற‌கு அது ஒரு டீ க‌டை என்று தெரிந்த‌து. 'அப்பாடா, க‌டைசியில் ம‌னித‌ ந‌ட‌மாட்ட‌த்தை க‌ண்டோமே' என்று நிம்ம‌தியாக‌ இருந்த‌து.

 

அந்த கடையில் சிறிது நேரம் உட்கார்ந்து தேனீர் அருந்த உட்கார்ந்து கொண்டோம். ஒரு பொறையை வாங்கி அந்த நாய்க்கு போட்டோம். ஆனால் அது எதையும் சாப்பிட மறுத்து விட்டது. நாங்கள் மீண்டும் எங்களது பயணத்தை தொடர ஆரம்பிக்க, அதுவும் எங்களை பின் தொடர்ந்து வர ஆரம்பித்து விட்டது.

 

கிரிவலத்தின் கடைசி கட்டத்தில் ஈசான லிங்கத்தின் வழியாக செல்ல வேண்டும். இரு புறமும் சுடுகாடு. ஒரு பிணம் தகதகவென்று எரிந்து கொண்டிருந்தது. (இப்போது அதை மறைப்பதற்காக சுவர் எழுப்பி விட்டார்களாம்). எங்களுடன் வந்த நாய் திடீரென்று எங்களை விட்டு பிரிந்து சென்று ஒரு சமாதியின் முன் நின்று கொண்டது. எங்களுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. இருட்டி விட்டதால் ஈசான லிங்க கோவிலையும் மூடி விட்டிருந்தார்கள். அது வரை எங்கள் கூடவே வந்த அந்த நாயை பிரிந்து நாங்கள் தனியே செல்ல மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை.

 

வாயால் அதை 'புச்' என்று கூப்பிட உடனே அந்த நாய் மீண்டும் எங்களுடன் கிரிவலம் செய்ய ஆரம்பித்தது.

 

கடைசியில் கிரிவலத்தை முடித்து ஊருக்குள் நுழைந்தோம். ஒரு ஆட்டோவில் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டோம். திரும்பி பார்த்தால் அந்த நாய் ஆட்டோவின் பின்னாலேயே நின்று கொண்டிருந்தது. கையில் இருந்த பிஸ்கெட் பாக்கெட்டை எடுத்து அதனிடம் கொடுக்க, அப்போது தான் முதன்முறையாக அந்த நாய் அதை சாப்பிட ஆரம்பித்தது. நன்றி கலந்த அன்புடன் அந்த நாயை நாங்கள் பிரிய‌ எங்களின் ஆட்டோ கிளம்பியது.

 

 

அண்ணாமலையானே, நாங்கள் வேண்டிய அடுத்த கணமே எங்களை பாதுகாக்க நாயை அனுப்பி வைத்தாயா? அற்ப மனிதர்களான எங்களின் மேலும் நீ கருணை காட்டியிருக்கிறாயே! இது முன் ஜென்மத்து பந்தமா, அல்லது  எங்கள் மேல் நீ காட்டிய இறக்கமா? திடீரென்று மின்சாரம் வந்ததால் தெரு விளக்குகள் எரிய ஆரம்பித்தன. மனதில் இருந்த இருட்டும் விலகி வெளிச்சம் தோன்றியது போல் இருந்தது இந்த மறக்க முடியாத அனுபவம்.